Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

ΟΛΑ ΓΚΡΙ!!!



Δεν αντέχω άλλη μούχλα…μούχλα μούχλα δεν αντέχω λέμεεεεε….. 
Μάιος μήνας γεμάτος βροχές κρύο και χιόνια ποοοσο ακόμα θα κρατήσει όμως??
Έρχεται και ο Ιούνιος και δε θυμίζει τίποτα το καλοκαιράκι.
Δε ζητάω τον ήλιο της Ελλάδας ούτε την τόση ζέστη της,απλά θέλω πιο καλοκαιρινές μέρες ,να φορέσουμε επιτέλους κοντομάνικα και όχι ζιβάγκο και χοντρά μπουφάν και να σβήσω πλέον το καλοριφέρ που καίει μέρα νύχτα.Θέλω ήλιοοοοο….χρώματα και ζέστη!!
Έξω είναι όλα γκρι συνέχεια όλη μέρα και φυσικά βρέχει ασταμάτητα

 Όπως είπε και ένας φίλος οι Γερμανοί κάνουν πλάκα λέγοντας ‘’ο μικρός Νοέμβριος  χάθηκε μέσα στην άνοιξη ας έρθει η μαμά του να τον παρει’’ ….

Τώρα θα μου πείτε με την φύση ποιος τα βάζει???Κανείς φυσικά! αλλά πείτε μου δεν πέφτει πολύ η ψυχολογία με αυτό το γκρι χρώμα ανοιξιάτικα?? Κορίτσια νιώθετε όλες όπως και εγώ?? 
Χάνω το κέφι μου με την μούχλα αυτή… ας ελπίσουμε να μας θυμηθεί γρήγορα ο ήλιος και οι καλές ζεστές μέρες!!!!

Τα είπα και ηρέμησα και τωρα……..πάω να πιω ένα ζεστό καφέ!!!

''Δεν απαρνήθηκα την πατρίδα μου απλά έφυγα για ένα καλύτερο αύριο..το δικό μου αύριο..''



Η μαμά Κική μας λέει την δική της ιστορία...Πόσο δύσκολα ήταν στην Ελλάδα,πόσο επηρεάστικε από τα λόγια του κόσμου,φαρμακόγλωσσες θα έλεγα, και πόσες ευθύνες έριξε στον άντρα της..Όμως όλα πέρασαν είναι πλέον όλοι μαζί και τα άσχημα ανήκουν στο παρελθόν!!!


ΧΑΙΡΕΤΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΞΕΝΙΤΕΥΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ,ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΜΑΣ..
                Η δική μου ιστορία ξεκίνησε όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μου...Ο άντρας μου δεν δούλευε, ήταν αγρότης και περιμέναμε πως και πως την παραγωγή του για να τα πουλάει στην λαχαναγορά...Εγώ ήμουν με σύμβαση σε μια υπηρεσία η οποία τελείωνε από στιγμή σε στιγμή και στο σπίτι είχαμε ένα ακόμη παιδάκι που το βλέπαμε και λέγαμε υπομονή όλα θα πάνε καλά. Οι γονείς μου και τα πεθερικά μου μας βοηθούσαν πάρα πολύ..αλλά ως πότε?Πότε θα πατούσαμε και εμείς στα δικά μας πόδια?!Αχ αυτή η υπομονή καραμέλα μας είχε γίνει..!! Μόλις μάθαινε ο κόσμος πως περιμέναμε και δεύτερο μωράκι,όλοι ήταν με τον ‘’καλό’’ λόγο στο στόμα,ζούσαμε σε χωριό και καταλαβαίνετε.. Κουτσομπολιά του τύπου ‘’Πως θα τα μεγαλώσουν?ούτε σταθερή δουλειά δεν έχουν!Δεν σκέφτονται πόσες ανάγκες έχουν τα παιδιά?!!Φρίκαρα όταν τα άκουσα ….
Συγνώμη ?ζήτησα από κανέναν να μου μεγαλώσει τα παιδιά μου?Είχα θυμώσει με τον κόσμο…έκλαιγα κάθε βράδυ..με έκαναν να φτάσω σε σημείο να έχω τύψεις που είμαι έγκυος..Τα νεύρα μου είχαν κλονιστεί τόσο άσχημα,κάθε μέρα μαλώναμε με τον άντρα μου..Ξεσπούσα επάνω του λέγοντας του πως δεν έχει σταθερή δουλειά,πως θα μεγαλώσουμε τα παιδάκια μας?!Και πνιγόμουν τόσο πολύ,επηρεάστηκα πολύ άσχημα και ένιωθα πως χάνω τις ελπίδες μου,πως δεν ήμουν καλή μαμά…
Έφτανε μέρα που δεν είχα χρήματα ούτε για το γάλα του παιδιού μου,δεν ήθελα να ζητάω από τους γονείς μας όμως στο τέλος εκεί κατέληγα!Αναρωτιόμουν και έλεγα γιατί τόσο χάλια όλα?τόσο μιζέρια?τόσο κακία?τόσος πόνος?Φτάνει έλεγα δεν αντέχω άλλο να ζω έτσι,σε ένα κράτος που βοηθάει ελάχιστα,σε ένα κράτος που το ίδιο έφτασε σε σημείο να διώχνει τις νέες γενιές…

Ώσπου μια μέρα (7μιση μηνών τότε) τον πήρε τηλέφωνο ένας θείος του που ζει με τον γιο του στην Γερμανία και του είπε ‘’ελα εδώ υπάρχει δουλειά που μπορώ να σε βάλω,θα μείνεις μαζί μας μέχρι να μαζέψεις χρήματα και να πας σε δικό σου σπίτι!’’Μολις μου το είπε ο άντρας μου,δεν ήξερα αν πρέπει να χαρώ ή να κλάψω..Ένιωθα μέσα μου ανάμεικτα συναισθήματα (Να σημειώσω ότι ο άντρας μου έζησε 8 χρόνια Γερμανία παλιότερα με την οικογένεια του και είχε γυρίσει Ελλάδα για να πάει φαντάρος στην συνέχεια έμεινε και γύρισαν και οι δικοί του, το μετάνιωσαν βέβαια) του είπα ναι εννοείτε..Να φύγουμε και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αξιοπρέπεια…Κοντευε ο καιρός για να φύγει,μόνος του στην αρχή και μετά εγώ και τα μωράκια μας. 
Τελικά γέννησα το δεύτερο παιδάκι μας και μετα έφυγε.Δεν ξεχνιέται με τίποτα εκείνη η ημέρα…. 
Τόσο κλάμα και πνίξιμο δεν έχω ξανανιώσει.Να με σφίγγει τόσο δυνατά στην αγκαλιά του και να μου λέει πως φεύγει για να μου αποδείξει πως θα γίνουμε μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια..Μια οικογένεια που θα έχει σωστή αξιοπρέπεια για να μεγαλώσει τα παιδιά της.Φεύγοντας μου είχε πει πως δεν θα με απογοητεύσει..Έφυγε αφήνοντας με πίσω με ένα 21 μηνών κοριτσάκι που κάθε μέρα τον έψαχνε κι ένα μόλις 17 ημερών επίσης κοριτσάκι.. Σε ένα μήνα υποτίθεται θα πηγαίναμε και εμείς κοντά του.Αλλά πέρασε ο ένας μήνας…Πέρασε και ο δεύτερος…και στους δυόμιση μήνες με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει σου έκλεισα εισιτήριο..Έρχεσαι 15 Δεκεμβρίου..Κόλλησα για λίγο..Έρχομαι?Ερχόμαστε εννοείς?!! Όχι μου λέει ..Μόνο εσύ..!ΣΟΚ!!
 Δεν γινόταν να ανέβω με τα μωρά διότι έπρεπε να πάω να τακτοποιήσω το σπίτι που μόλις είχε νοικιάσει ο άντρας μου και δεν γινόταν με τα παιδάκια μας μαζί να το κάνουμε αυτό..Κ έτσι έπρεπε και εγώ να αποχωρηστώ για λίγο τα ζουζουνάκια μουΕυτυχώς αυτό το λίγο ήταν 47 ημέρες..και τσουπ… η οικογένειά μας ενώθηκε και πάλι(47 θλιβερές μέρες θα έλεγα)..

 Δε το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή που φύγαμε οικογενειακώς από την πατρίδα μας..Δεν την κατηγορώ άμεσα αλλά έμμεσα δεν έκανε και κάτι για να μας κρατήσει!!Είμαι 18 μήνες σχεδόν στην Γερμανία και την έχω αγαπήσει.Έχω προσαρμοστεί αρκετά θα έλεγα. Δεν με χαλάει που δεν  ήξερα την γλώσσα,την μαθαίνω..Ήδη συννενοούμαι έστω κουτσά στραβά..

Δεν με χαλάει ο καιρός,τον συνήθισα..Δεν με χαλάνε οι

Γερμανοί..άνθρωποι είναι και αυτοί , όμως με χαλάει η μιζέρια,η κακία του κόσμου και οι άνθρωποι που λένε για εμάς που φύγαμε για ένα καλύτερο αύριο..Που μας λένε δειλούς!Ε όχι αυτό δεν το δέχομαι..Έχω θάρρος και πίστη.Δεν απαρνήθηκα την πατρίδα μου απλά έφυγα για ένα καλύτερο αύριο..το δικό μου αύριο..Την αγαπώ την Ελλάδα επειδή είμαι Ελληνίδα αλλά τώρα πια μόνο για τις διακοπές μας και αν!!!  

Τέλος θέλω να πω ευχαριστώ τον θείο του άντρα μου και τον γιο του που μας βοήθησαν πολύ για να έρθουμε Γερμανία,ευχαριστώ τα πεθερικά μου και τους γονείς μου που στάθηκαν και στέκοντε δίπλα μας σε κάθε επιλογή μας, ευχαριστώ και τα αδέρφια μου και τα αδέρφια του άντρα μου και τέλος να ευχαριστήσω τον άνθρωπό μου που παρόλο που του έριχνα φταίξιμο και ευθύνες εκείνος δεν μου κράτησε κακία..Ήταν και είναι δίπλα μου στις κακές και καλές στιγμές της παλιάς και καινούριας μας ζωής…Μπροστά μου δε ξέρω τι θα βρω..μα πίσω δεν γυρίζω!!!

 ΚΑΛΕΣ Κ ΓΛΥΚΙΕΣ ΜΟΥ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΜΟΥ...

                                                                                                                           ΣΑΣ ΦΙΛΩ..ΚΙΚΗ

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Ένα δύσκολο ξεκίνημα με αίσιο τέλος!! ''όπου ζεις εκεί Πατρίς''



Η μανούλα αυτή μας διηγείται την δική της ιστορία.. 
Ένα 3χρονο άλλο ένα μωρό στην κοιλιά και η απελπισία δεν άργησε να έρθει..Ήταν και μαμά και μπαμπάς μαζί όλο αυτό το διάστημα  και φυσικά τα κατάφερε με πολύ υπομονή!!!!Τώρα είναι όλοι μαζί και ευτυχισμένοι!!!! 
Θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία της και αυτό είναι σεβαστό........






Ο άντρας μου 4 χρόνια άνεργος στην Ελλάδα. Προσπαθούσε να βοηθήσει στα έξοδα του σπιτιού εργαζόμενος σε διάφορες προσωρινές δουλειές. Η μόνη με σταθερό εισόδημα εγώ. Ο γυναικείος μισθός όμως δεν αρκούσε ούτε για τα απαραίτητα. Με ένα παιδάκι μικρό και άλλο ένα στην κοιλιά, ενοίκιο και λοιπά έξοδα…. 
Πήραμε την απόφαση να πάει ο άντρας μου στην Γερμανία να δει σε πρώτη φάση πως είναι τα πράγματα. Στις 10 Οκτωβρίου 2011 έφυγε, στα πρώτα του ξαδέρφια. Να είναι καλά τα παιδιά μας βοήθησαν αμέριστα και πάρα πολύ χωρίς να βαρυγκωμήσουν ποτέ. Επιστροφή άγνωστη….
Πρώτη του φορά στην Γερμανία με λίγες βασικές γνώσεις γερμανικών και μην έχοντας βγει ΠΟΤΕ εκτός Ελλάδος. Ξεκίνησε να εργάζεται σε κάποιο χυτήριο…εργασία βαριά για όσους γνωρίζουν.
Εγώ στην Ελλάδα προσπαθώντας να τα βγάλω πέρα μόνη με τον μισθό μου και μόνο έτσι ώστε να μπορέσει εκείνος να μαζέψει κάποια χρήματα για να πιάσει σπίτι και να μας πάρει μαζί του! Έγκυος όπως προείπα .
Ο καιρός περνούσε και σπίτια δεν μας έδιναν διότι είχαμε ένα μικρό παιδί και άλλο ένα ερχόταν. Επίσης ήταν λίγος ο καιρός που ο άντρας μου εργαζόταν στην Γερμανία και έτσι δεν είχε να τους δείξει κάποια προϋπηρεσία για να τσεκάρουν οι ιδιοκτήτες των σπιτιών του μισθούς του. Πέρασαν οι μήνες και ήρθε η ώρα να γεννήσω. Σημειωτέον είχα μπει ήδη μια φορά στο νοσοκομείο με πόνους γέννας από την κούραση, το άγχος και την αγωνία.
Μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήξερα εάν ο άντρας μου θα ήταν στην γέννηση του δευτέρου παιδιού μας διότι δεν ξέραμε εάν του έδιναν άδεια ώστε να έρθει.
¨Τελικά πήγαν όλα καλά με την γέννα αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν πλέον ο γιος μου. Δεν μπορούσε να δεχτεί την έλλειψη του πατέρα του που λατρεύει  και οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή χωρίς να μπορώ να του εξηγήσω και να καταλάβει το τρίχρονο μυαλουδάκι του που ακριβώς ήταν αυτή η ‘’δουλειά’’ του μπαμπά του και δεν επέστρεφε σπίτι. Ο μικρός άρχισε πλέον να μελαγχολεί και εγώ να πιέζομαι ακόμη περισσότερο έχοντας και το μωρό ασαράντιστο. Στο μεταξύ είχα αφήσει και το σπίτι μας γιατί δεν μπορούσα να πληρώσω το ενοίκιο. Μετακόμισα στον αδερφό μου για να έχω παρέα αλλά και για να μπορώ να αντεπεξέλθω στα έξοδα μου. Έβλεπα την ζωή μου ξαφνικά να χωρίζεται σε πολλά κομμάτια και εγώ να πρέπει να καλύψω όλους τους ρόλους! Αυτόν της μάνας…αυτόν του πατέρα….
Το πολυπόθητο σπίτι στην Γερμανία δεν ερχόταν και είχαν περάσει ήδη εφτά μήνες χωρίς τον μπαμπά μας! Ώσπου αποφάσισα να πάρω την κατάσταση για άλλη μία φορά στα χέρια μου! Μεγαλωμένη στην Γερμανία και γνωρίζοντας καλά την γλώσσα άρχισα να ψάχνω σπίτια σε γερμανικά sites και από την Ελλάδα να κλείνω ραντεβού στον άντρα μου ώστε να πηγαίνει να τα βλέπει. Δεν πέρασε και πάρα πολύς καιρός και βρέθηκε ένα σπίτι το οποίο βέβαια ήταν στον τέταρτο όροφο χωρίς ανσασέρ σε παλιά οικοδομή αλλά για μένα ήταν το παλάτι μου!!!!! Το σπιτικό μου!!!!
Και έτσι στις 12 Μαΐου 2012 μετά από την βάφτιση της κορούλας μου ήμασταν πλέον μακριά από προβλήματα, άγχος και στεναχώρια στο νέο μας σπίτι.
Η προσαρμογή του γιου μου ήταν πολύ δύσκολη. Δεν γνώριζε την γλώσσα…δεν μπορούσε να παίξει με παιδάκια… δεν πήγαινε στον παιδικό όπως είχε συνηθίσει στην Ελλάδα…. Δεν ήθελε να κάτσει στην Γερμανία και ζητούσε συνέχεια το χωριό του! Για περίπου ένα μήνα τσίριζε μέσα στον ύπνο του και έκλαιγε συνέχεια.

Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να μπούμε στους ρυθμούς μας αλλά το τελευταίο άγχος, την στεναχώρια και όλη αυτή την κατήφεια που επικρατεί στην Ελλάδα μας δεν θέλω να την ξαναζήσω.
ΝΑΙ μου λείπουν οι γονείς μου ….τα αδέρφια μου... οι φίλοι μου… η ζέστη…ο ήλιος…η θάλασσα… η Ελλάδα ΜΟΥ….όμως η ζωή μου είναι πλέον εδώ στην Γερμανία για να μπορέσω να έχω κάτι να προσφέρω στα παιδιά μου.
Να μπορώ να τα κοιτάξω στα μάτια και να τους πω ότι εγώ έκανα ότι ήταν ανθρώπινο δυνατόν για να μην τους λείψει τίποτα. Και φυσικά…όπου ζεις εκεί Πατρίς

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

ΟΛΕΣ ΕΜΕΙΣ.....!!!!!




Οι Ελληνίδες Μανούλες που ζούμε στην Γερμανία...
Είμαστε αυτές και άλλες  πολλές (είναι και κάποιες ντροπαλές πως να το κάνουμε?!!!) Όλες εμείς λοιπόν σε κάθε μέρος της μεγάλης Γερμανίας που μας ενώνουν και μας φέρνουν κοντά τα ίδια συναισθήματα και οι ίδιοι λόγοι.. Έχουμε δεθεί και κάνουμε πιο όμορφη την ζωή μας εδώ κάνοντας πράγματα και ειδικά πολύ καλή παρέα..διαδυκτιακή και τηλεφωνική και πολλές συναντήσεις επίσης....Πολλές έχουμε γίνει και καλές φίλες από την όμορφη ομαδούλα μας!!! Κορίτσια σας ευχαριστώ για όλα!!!

Ελένη!!!


















Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...