ΟΛΕΣ ΕΜΕΙΣ.....!!!!!

Οι Ελληνίδες Μανούλες που ζούμε στην Γερμανία...
Είμαστε αυτές και άλλες  πολλές (είναι και κάποιες ντροπαλές πως να το κάνουμε?!!!) Όλες εμείς λοιπόν σε κάθε μέρος της μεγάλης Γερμανίας που μας ενώνουν και μας φέρνουν κοντά τα ίδια συναισθήματα και οι ίδιοι λόγοι.. Έχουμε δεθεί και κάνουμε πιο όμορφη την ζωή μας εδώ κάνοντας πράγματα και ειδικά πολύ καλή παρέα..διαδυκτιακή και τηλεφωνική και πολλές συναντήσεις επίσης....Πολλές έχουμε γίνει και καλές φίλες από την όμορφη ομαδούλα μας!!! Κορίτσια σας ευχαριστώ για όλα!!!

Ελένη!!!

Η Ελλάδα ΔΕΝ είναι πατρίδα μου.

Η μανούλα αυτή μας λέει την ιστορία της και το πόσο πόνεσε ώστε να ''απαρνηθεί'' την χώρα της.Ο Γολγοθάς της σε λίγες γραμμές!

Θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία της και αυτό είναι σεβαστό.. 

 
Η ζωή μου όσο την θυμάμαι ήταν ένα μόνιμο πήγαινε έλα στην Ελλάδα Γερμανία.Έζησα κάποια χρόνια και στην Ελλάδα αλλά κάποια χρόνια και στην Γερμανία.Μου λέγανε πως εκτιμάς πραγματικά κάτι μόνο όταν το χάσεις.Εγώ λοιπόν ποτέ δεν εκτίμησα όσα είχαμε φτιάξει με τους γονείς μου εδώ στη Γερμανία.Θυμάμαι στο Λύκειο ομογενών που φοιτούσα μετρούσαμε με τα παιδιά τους μήνες για να επιστρέψουμε στην ΠΑΤΡΙΔΑ μας.Τεράστιο λάθος η απόφαση εκείνη.....
Δεν την ήθελα την Γερμανία.Ένιωθα τότε πως επειδή δεν έχει νυχτερινή ζωή όπως στην Ελλάδα δεν είμαι καλά εκεί που ήμουν.

Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα ως ομογενής να δώσω τον δικό μου αγώνα με τις εξετάσεις ομογενών έκανα τα πάντα να περάσω στο πανεπιστήμιο που ποθούσα και τα κατάφερα....Ήταν για εμένα τότε η αρχή να φτιάξω μια ζωή που θα με κρατούσε μακριά από την Γερμανία.Θα το λέω μια ζωή πώς δεν εκτίμησα όσα είχα στην Γερμανία ως έφηβη....Δεν μπορώ να πω πως ως φοιτήτρια δεν πέρασα καλά αλλά αυτό ήταν για τα 2 πρώτα χρόνια.

Μέτα ένας ένας, άρχισαν να με απογοητεύουν οι άνθρωποι γύρω μου,με αποκορύφωμα ο άνθρωπος που επέλεξα για πατέρα του παιδιού μου....Δεν έμεινα για πολύ μαζί του...Του ξέφυγα γιατί κυριολεκτικά ζούσα σε μια φυλακή ψυχική αλλά και σωματική.
Από την μέρα που τον άφησα το μόνο που ήθελα ήταν να επιστρέψω στην χώρα που ποτέ δεν με πρόδωσαν οι άνθρωποί της.Στην χώρα που ότι και να γίνει δεν σου κλείνει την πόρτα όταν έχεις πραγματική ανάγκη και ως άνθρωπος δεν έχεις στον ήλιο μοίρα.

Η αναχώρηση μου από την Ελλάδα ήταν για εμένα τεράστια ψυχοφθόρα διαδικασία.Ένας μικρός Γολγοθάς.Βλέπεται,δεν αρκούσε μόνο να το αποφασίσω.Πάλευα να πάρω την άδεια και από τον πατέρα του γιου μου μιας και εκείνος δεν ήθελε να αποχωριστεί τον γιο του.Ένα γιο τον όποιο στα 3 χρόνια που έχουμε χωρίσει έχει δει μόνο 1 φόρα.Ένα γιο για τον οποίο δε πρόσφερε ούτε ένα γάλα.Στο σημείο αυτό θέλω να ζητήσω συγνώμη αν παρεκτρέπομαι λιγάκι από την όλη θεματολογία του μπλογκ.

Με τις 1000 απειλές για εξώδικα κατάφερα να πάρω το οκ για να βγάλω τον γιο μου από την Ελλάδα.Όχι επειδή ο κύριος ήθελε το κάλο του παιδιού άλλα δεν ήθελε να πάει στα δικαστήρια, για τον λόγο αυτό μου έδωσε άδεια.

Μόλις πάτησα Γερμανικό χώμα ειλικρινά ένιωσα άλλος άνθρωπος.Κάτι μέσα μου μου έλεγε πως πλέον τα πράγματα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε.

Ζω σε μια χώρα που πλέον αποκαλώ πατρίδα μου γιατί με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και οικονομικά.Μια πατρίδα που ανέλαβε να κάνει εκείνο που ο πατέρας του παιδιού μου επί 3 χρόνια αρνήται να κάνει,να προσφέρει στο παιδί μου την οικονομική δυνατότητα να μη του λείπει τίποτα.Πολλοί είναι εκείνοι που με αποκαλούν εγωίστρια που δε θα πάω το παιδί μου φέτος στην Ελλάδα να κάνει διακοπές.
Και ρωτάω εγώ,γιατί να το κανώ;Ακούγετε σκληρό αλλά η Ελλάδα δεν είναι πατρίδα μου.


Αυτή είναι η δική μου ταπεινή ιστορία για το πώς πήρα την απόφαση να έρθω Γερμανία.
 

Η επιστροφή ΜΑΣ και η δύσκολη προσαρμογή ΜΟΥ.

Και ναι επιτέλους επιστρέψαμε στην Γερμανία και στον μπαμπά μας…

1 Μαϊού 14.25 ήμασταν στο αεροδρόμιο Στουτγάρδης …..Συναισθήματα??Ανάμεικτα…..

Ο Γιώργος δούλευε,ήταν αργία βλέπετε, Πρωτομαγιά, οπότε ήρθε η θεία μου να μας πάρει από το αεροδρόμιο…

 Τίποτα δε μου θύμιζε την πρώτη φορά που ήρθα στην Γερμανία!!! Από την μια ήθελα να φύγω από την Ελλάδα,βαρέθηκα και μου έλειπε ο Γιώργος πολύ,όταν όμως έφτασα ένας κόμπος στο στομάχι,μια μελαγχολία ένα σύννεφο!!!Ανυπομονούσα να δω τον Γιώργο να του πω ένα γεια σου σε είδα αλλά τώρα φεύγω πάλι…

Από την Ελλάδα ακόμη σκεφτόμουν πόσο πολύ θα επηρεάσει αυτή η αλλαγή τον μικρό και σκεφτόμουν πως θα τον κάνω να μην του λείπει πολύ το σπίτι εκεί και γενικά πώς να τον απασχολώ ώστε να μην πληγωθεί με σκέψεις και αναζητήσεις.Το είχαμε συζητήσει και με τον Γιώργο και είχαμε βγάλει ένα πλάνο ώστε να το εφαρμόσουμε ,και όλα αυτά για την ψυχική υγεία του μικρού. Κανείς όμως δε σκέφτηκε πως τα μικρά προσαρμόζονται αμέσως και ότι ίσως και ένα πλάνο με σχέδια θα ήταν χρήσιμο και  για τους μεγάλους…Όταν έχει να κάνει με κάτι τόσο σοβαρό βγάζεις τον εαυτό σου και πάντα σκέφτεσαι μόνο το παιδί και πως θα διατηρήσεις την ψυχική του ηρεμία!!!

Πριν καλά καλά να έχω κλείσει 24ωρο ήθελα απλά να φύγω και το εννοούσα.Έλεγα συνέχεια τον Γιώργο να μου βγάλει εισιτήριο για την επιστροφή, ο μικρός ήταν πολύ καλά χαρούμενος που ήταν με τον μπαμπά του,που ανέβηκε στο αεροπλάνο,που πηγαίναμε βόλτες κ που έπαιζε στην παιδική χαρά.Ούτε μια φορά δε μου είπε να πάμε πίσω, σε αντίθεση με εμένα που το έλεγα συνέχεια..

Ναι ήμουν χαρούμενη που έβλεπα τον μπαμπά μας ,όμως ήμουν αγχωμένη με όλη την διαδικασία της πτήσης,ναι πηγαίναμε βόλτες αλλά για εμένα ήταν καινούρια πόλη και χανόμουν οπότε ένα άγχος ακόμη το είχα και στην παιδική χαρά απλά είχα πολύ χρόνο να σκέφτομαι αρνητικά…Όλα μου ήταν δύσκολα και όλα τα έβλεπα βουνό. Νόμιζα πως δε θα συνέλθω και απλά ήθελα συνεχώς να πείσω τον Γιώργο να μου βγάλει τα εισιτήρια να φύγω.

Όμως ο καλός μου ο αντρούλης γρήγορα κατάλαβε τι περνούσα και πως το περνούσα και έτσι φρόντισε να βάλει το χεράκι του να με βοηθήσει να εγκλιματιστώ πιο γρήγορα και ευτυχώς τα κατάφερε άξια!!

Η αλήθεια είναι πως τώρα είμαι πολύ καλά μου αρέσει το ίδιο με πρώτα και λίγο παραπάνω  γιατί έχω γνωρίσει και αξιόλογα άτομα εδώ που κάνουμε παρέα και νιώθω ‘’γεμάτη’’.Κάθε τι θέλει τον χρόνο του,εγώ ήμουν έτοιμη να παρατήσω τα πάντα γιατί πίστευα πως θα ήμουν για πάντα ‘’στα κάτω μου’’ και στεναχωρημένη και με την λαχτάρα της επιστροφής… Όχι! Με λίγη βοήθεια και με λίγη υπομονή δική μου μπήκα στους ρυθμούς μου.

Το καλό είναι ότι είχα και τον Δημήτρη θετικό στην καινούρια μας ζωή και δεν έπεσα περισσότερο στο να βλέπω τον μικρό χάλια..

Τώρα νιώθω οτι χαίρομαι επιτέλους και την οικογένεια μου και την ζωή μου εδώ... Ευτυχώς οι πρώτες μέρες πέρασαν έφυγαν και δεν ξαναγυρίζουν...

Δώστε χρόνο στον εαυτό σας και όλα θα πάνε καλά και κυρίως θετικές σκέψεις όσο δύσκολο και αν φαντάζει.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ!!!!

Σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας,θέλω να πω Χρόνια Πολλά σε όλες τις μανούλες όλου του κόσμου…

Χρόνια πολλά και στην δική μου μανούλα να είναι γερή και ευτυχισμένη να μας χαίρεται!!!

Ο γιος μου σήμερα μου έκανε το ομορφότερο δώρο με αγκάλιασε μου είπε χρόνια πολλά και ότι μαγαπάει πολύ και επίσης ότι και αυτός γιορτάζει σήμερα αφού γιορτάζω κι εγώ χαχαχαχχαα…
-Γιορτή έχουμε αγγελούδι μου από τότε που γεννήθηκες!!!!Σε λατρεύω όνειρό μου…

Μανούλες στην Γερμανία σας εύχομαι προσωπικά σε όλες Χρόνια πολλά…. Να χαίρεστε τα παιδάκια σας και αυτά εσάς…


Αυτό το βιντεάκι είναι το δικό μας στίγμα και είναι τόσο όμορφο και ξεχωριστό επειδή είμαστε όλες εμείς και τα παιδάκια μας.

Ελληνίδες Μανούλες στην Γερμανία!!!ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

.
Σας ευχαριστώ πολύ για όλο αυτό που έχουμε και για όλα αυτά που μας ενώνουν!!!

Σας φιλώ Ελένη!!

Όσα ευχαριστώ και αν πω λίγα θα 'ναι!!Ευχαριστώ!!

Η σημερινή  μου ανάρτηση έχει να κάνει για 2 ξεχωριστούς ανθρώπους ,έχει να κάνει με  τον σπάνιο Έλληνα στο εξωτερικό..Τον Έλληνα που δεν σε γνωρίζει αλλά δίνει τα πάντα για εσένα,που δεν  θέλει να σε πατήσει αλλά να σε βοηθήσει ,που δεν θέλει να σε δει  να σέρνεσαι αλλά να σηκώνεσαι..Ναι είμαστε από τους τυχερούς (μέσα στην ατυχία μας) που βρέθηκε αυτό το ζευγάρι στον δρόμο μας..Τους  λέω καθημερινά πως ο Θεός τους έστειλε σε εμάς…

Δυστυχώς έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα στην χώρα μας και αποφασίζουμε να ξενιτευτούμε, οι εδώ Έλληνες κοιτάνε πώς να σε εκμεταλλευτούν ώστε να κερδίσουν παραπάνω ή απλά εσύ να μην έχεις παραπάνω…Πατάνε στην ανάγκη μας.

Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις,μη τους βάλουμε όλους στο ίδιο καζάνι.. Αυτό το ζευγάρι είναι από τις εξαιρέσεις.

Η Ανθούλα και ο Τέο (Θεόδωρος) ,το ζευγάρι που τρέχει καθημερινά σε όλα για εμάς.

Όσο έλειπα εγώ ήταν με τον άντρα μου και όταν είχε χρόνο πήγαιναν παντού.Για αναζήτηση σπιτιού,για διάφορα χαρτιά που θα μας βοηθήσουν για οτιδήποτε έπρεπε να γίνει και εμείς δε γνωρίζαμε.Μόλις ήρθα,αμφιβάλλω αν έχουν ξεκουραστεί καθόλου,κάθε μέρα κάνουμε και κάτι καινούριο.Από το πρωί μέχρι το μεσημέρι /απόγευμα .

Είδαμε σπίτια,μας δήλωσαν στο σπίτι τους,πήγαμε σε διάφορες υπηρεσίες και κάναμε ένα σωρό χαρτιά,πήγαμε σε διάφορα kindergarten να γράψουμε τον μικρό,μου έμαθαν δρόμους ,περιοχές και κτήρια της πόλης,και γενικά προσφέρονται για τα πάντα.Και όλα αυτά(και όχι μόνο) μέσα σε μια εβδομάδα που είμαι εδώ.

Το άλλο το σημαντικό για εμένα είναι ότι μας άνοιξαν το σπίτι τους.. Πηγαίνουμε,εγώ και ο μικρός συνήθως, σχεδόν καθημερινά και νιώθω σαν το σπίτι μου..Ξεχνάω να φύγω ,μέλι έχουν αυτοί οι άνθρωποι….Από την ημέρα που τους γνώρισα δε νιώθω μοναξιά,αφού ο άντρας μου λείπει όλη μέρα,τους νιώθω δικούς μου ανθρώπους και πιο πολύ από τους δικούς μου!!

Είναι τόσο ήρεμη οικογένεια και τόσο αγαπημένοι που μόνο αγάπη και προσφορά μπορούν να δώσουν..Έχουν 3 παιδιά.Εγώ γνώρισα τα 2 τα μικρότερα και είναι αξιοθαύμαστα,ευγενικά και με καλό χαρακτήρα.Τους χαίρομαι και τους καμαρώνω και νιώθω τόσο ευλογημένη που τους γνώρισα!!!!

Ανθούλα και Τεό όσα ευχαριστώ και αν σας πω είναι τόσο λίγο.Ήμασταν στο μηδέν και μας σηκώσατε πολύ…Κάνετε τόσα πολλά για εμάς και εύχομαι ο θεός να σας προσφέρει τα καλύτερα στο διπλάσιο!!!Να έχετε υγεία να είστε ευτυχισμένοι,αγαπημένοι εσείς και τα παιδιά σας...Είμαι πολύ χαρούμενη  που σας γνώρισα,είστε υπέροχοι άνθρωποι Σας ευχαριστώ για όλα!!!!! 

Υ.Γ. Την Δευτέρα στις 11το πρωί καφεδάκι έξω,όπως είπαμε….μην το ξεχάσετε..!!!