Πέρασε από 40 κύμματα και όμως πλέον χαμογελάει μαζί με την οικογένειά της....... γιατί είναι όλοι μαζί ΞΑΝΑ!!!

Η Έλενα,

μας λέει την δικη της ιστορία,πως ξεκίνησε πως βρήκε τα πράγματα εδώ....Πέρασε από 40 κύμματα στερήθικε το παιδί της και τον σύζηγό της πάλεψε για την οικογένεια της και τα κατάφερε άξια....

Αξίζει να την διαβάσουμε!!!!

Καλημέρα και από εμένα! 

Να σας πω και εγώ την  δική μας ιστορία μετανάστευσης... παντρευτήκαμε με το Χρήστο το 2010 και έναν χρόνο μετά ήταν η μικρή μας στον κόσμο ..άνεργοι και οι δυο 2 ολόκληρα χρόνια, ζούσαμε στα πεθερικά και χωρίς να έχουμε κάποιο μέλλον να προσφέρουμε στην μικρή μας, ούτε καν τα βασικά δεν μπορούσαμε...γάλα και ρούχα...έτσι πήραμε την απόφαση όταν η μικρή ήταν 3 μηνών να έρθει ο άνδρας μου πρώτα και να προσπαθήσει να κάνει στην Γερμανία την αρχή...Δυστυχώς όμως χωρίς γερμανικά δεν μπόρεσε να κάνει και πολλά και έμενε όλο αυτό το διάστημα σε έναν θείο του, που και εκεί δεν υπήρχε το καλύτερο κλίμα...δεν άντεχε άλλο...μετά από δυο εβδομάδες βρήκε στα mcdonals σε ένα χωριό κοντά στον θείο του αλλά θα μπορούσε να ξεκινήσει έναν μήνα μετά...αλλά δεν μπορούσε να μείνει τόσο στον θείο του και εκείνη ακριβώς την ημέρα μάθαμε και για εμένα για ένα θέμα υγείας και δεν άντεχε να είναι μακριά μου και επέστρεψε... Ήταν πολύ χάλια που δεν μπόρεσε να βοηθήσει την οικογένεια του και έτσι μόλις μεγάλωσε λίγο η μικρή πήρα εγώ την απόφαση να έρθω,...μιας που ξέρω τα γερμανικά και έχω και γερμανική υπηκοότητα. Άρχισα λοιπόν από την Ελλάδα μέσω του ίντερνετ και το agentur fur Arbeit να ψάχνω για δουλειά και να στέλνω καθημερινά 20-30 βιογραφικά σε αγγελίες...ότι να ναι...έκλεισα το εισιτήριο για 20 Σεπτεμβρίου...και κάποια στιγμή άρχισαν να χτυπάνε τα τηλέφωνα μου και τα mail για δουλειές...έκλεισα ραντεβού για συνεντεύξεις από 21 Σεπτεμβρίου! Το πρώτο ραντεβού ήταν και η πρώτη μου δουλειά εδώ στην Γερμανία! Τέλεια πετούσα από την χαρά μου, μου έδωσε τα χαρτιά και θα πήγαινα να τα τακτοποιήσω για να μπορέσω από Τρίτη να πιάσω δουλειά...το πρώτο πρόβλημα ξεκίνησε αμέσως από το δημαρχείο της Στουτγάρδης....ΑΑΑ συγνώμη δεν μπορούμε να σας δηλώσουμε γιατί δεν έχετε σταθερή κατοικία ( έμενα σε ferienwohnung , κλεισμένο για έναν μήνα 700 ευρώ για ένα δωματιάκι ) Οκ εκεί ξεκινάει ο πανικός...τώρα τι κάνουμε??? Έπρεπε να πάω στον θείο του άνδρα μου, αυτός μετά με δήλωσε ότι μένω εκεί σε αυτόν και όλα ήταν πάλι εντάξει...

Όλα τέλεια και τώρα αρχίζει η αναζήτηση σπιτιού!

10-20 αγγελίες για σπίτι έστελνα....ότι να ναι σπίτι...όπου να ναι δεν με ενδιέφερε, αρκεί να βρω και να έρθει η μπουμπού μου γιατί κόντευε μήνας που ήμουν μακριά της...αλλά τίποτα...ή πολλά τα χρήματα ή δεν θέλανε σε 2αρι 3 άτομα...Κάποιοι δεν ήθελαν παιδί...ο μήνας στο ferienwohnung κόντευε να τελειώσει και εγώ ακόμα τίποτα...πήρα τους δικούς μου και τους λέω επιστρέφω...δεν θα έχω που να μείνω...και εκεί μου λέει ο μπαμπάς μου...Έλενα γνώρισα χτες κάποιον από Στουτγάρδη που έχει κάποιον με σπίτι...μου έδωσε τηλέφωνα και όλα και την επόμενη μέρα συναντήθηκα μαζί της! Όλα καλά μου λέει, λίγο μικρό για 3 άτομα (68 τμ είναι, τρελοί είναι εδώ  ) αλλά φαίνεσαι καλή κοπέλα! Από 1 Νοεμβρίου βγαίνει αυτός που είναι μέσα και μπαίνετε εσείς!!!

 Εγώ πετούσα από την χαρά μου!!! Ναι τα κατάφερα, ναι θα έρθει πολύ γρήγορα η οικογένειά μου!

Αμέσως κλείνει ο άνδρας μου εισιτήριο και έρχεται 20 Οκτωβρίου αφού έχει κανονίσει με την μεταφορική να πάρει όλα μας τα πράγματα, να τα κρατήσει και να περιμένει δ/νση και λεπτομέρειες...Εγώ εντωμεταξύ έκλεισα άλλο σπίτι για 2 εβδομάδες ( 500  ευρώ ) για ένα δωμάτιο σε ένα σπίτι με 3 δωμάτια , κοινή κουζίνα και μπάνιο!!!

 Ήρθε και ο άνδρας μου, επιτέλους δεν θα είμαι μόνη!!! Τα λεφτά που έβγαζα έφευγαν όλα για τα σπίτια , δεν μπορούσα με τίποτα να μαζέψω....

1 Νοεμβρίου...και στο τηλέφωνο ακούω...δεν μπορείτε να μπείτε...αυτός δεν βγαίνει από το σπίτι....εγώ κόντευα να πάθω καρδιά...τι θα κάνουμε τώρα που θα μείνουμε???Κλείσαμε αμέσως άλλο ferienwohnung  για έναν μήνα πάλι ( 700 ευρώ πάλι για ένα δωμάτιο σε ένα μοτέλ ) πάλι κοινό μπάνιο και κουζίνα...αηδία ήταν , δεν άντεχα άλλο...και στο μυαλό μου ήταν και το τέλος της δουλειάς γιατί είχα συμβόλαιο μόνο για 3 μήνες...δηλαδή 31 δεκεμβρίου ήταν το τέλος...Θα ήμασταν χωρίς δουλειά και χωρίς σπίτι και χωρίς χρήματα...ήμουν πολύ χάλια...Συμβαίνει ένα καλό ( που να ξέραμε??? )  βρίσκει ο άνδρας μου δουλειά σε έναν Έλληνα...δούλευε 10-12 ώρες την ημέρα...χτυπάει και το τηλ. και μου λέει η κυρία, Έλενα 1 Δεκεμβρίου φεύγει και μπαίνετε....φοβόμουν να το πιστέψω....Φτάνει ο Δεκέμβριος και όντως μπήκαμε στο σπίτι, ο άνδρας μου δεν πήρε ποτέ τα χρήματα από την δουλειά του (μόνο 800 ) και εγώ είχα την δυνατότητα να παραμείνω στην εταιρεία...όλα τέλεια...το σπίτι????Σε χάλια κατάσταση...για να μπορέσουμε να μείνουμε έπρεπε να δώσουμε περίπου 2000 ευρώ...Δεν είχε θέρμανση οπότε έπρεπε με -15 έξω να βάλουμε σόμπα...έπρεπε να φέρουμε τον ειδικό...και δόξα τον θεό έδωσε το οκ!

Και επιτέλους μετά από 3 μήνες μπορούσα να σκέφτομαι οτι σε λίγο καιρό θα δω την μικρή! 4 Ιανουαρίου μου την έφεραν οι γονείς μου! Η μικρή δεν πίστευε στα μάτια της...μια ολόκληρη εβδομάδα έβαζε το χεράκι της στο μάγουλό μου, με κοιτούσε βαθιά στα μάτια και μου έλεγε ΜΑΜΑ...έκλαιγε η καρδούλα μου! Δεν θα επιτρέψω ποτέ να πονέσει έτσι η μικρή μου!

Εύχομαι σε όποιον θέλει να έρθει να έχει γερά νεύρα και γερή τσέπη και συγγενείς!!! Είναι πολύ βασικό! Χωρίς τον θείο εγώ δεν θα μπορούσα να μείνω με τίποτα....