''Δεν απαρνήθηκα την πατρίδα μου απλά έφυγα για ένα καλύτερο αύριο..το δικό μου αύριο..''

Η μαμά Κική μας λέει την δική της ιστορία...Πόσο δύσκολα ήταν στην Ελλάδα,πόσο επηρεάστικε από τα λόγια του κόσμου,φαρμακόγλωσσες θα έλεγα, και πόσες ευθύνες έριξε στον άντρα της..Όμως όλα πέρασαν είναι πλέον όλοι μαζί και τα άσχημα ανήκουν στο παρελθόν!!!

ΧΑΙΡΕΤΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΞΕΝΙΤΕΥΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ,ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΜΑΣ..

                Η δική μου ιστορία ξεκίνησε όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μου...Ο άντρας μου δεν δούλευε, ήταν αγρότης και περιμέναμε πως και πως την παραγωγή του για να τα πουλάει στην λαχαναγορά...Εγώ ήμουν με σύμβαση σε μια υπηρεσία η οποία τελείωνε από στιγμή σε στιγμή και στο σπίτι είχαμε ένα ακόμη παιδάκι που το βλέπαμε και λέγαμε υπομονή όλα θα πάνε καλά. Οι γονείς μου και τα πεθερικά μου μας βοηθούσαν πάρα πολύ..αλλά ως πότε?Πότε θα πατούσαμε και εμείς στα δικά μας πόδια?!Αχ αυτή η υπομονή καραμέλα μας είχε γίνει..!! Μόλις μάθαινε ο κόσμος πως περιμέναμε και δεύτερο μωράκι,όλοι ήταν με τον ‘’καλό’’ λόγο στο στόμα,ζούσαμε σε χωριό και καταλαβαίνετε.. Κουτσομπολιά του τύπου ‘’Πως θα τα μεγαλώσουν?ούτε σταθερή δουλειά δεν έχουν!Δεν σκέφτονται πόσες ανάγκες έχουν τα παιδιά?!!Φρίκαρα όταν τα άκουσα ….

Συγνώμη ?ζήτησα από κανέναν να μου μεγαλώσει τα παιδιά μου?Είχα θυμώσει με τον κόσμο…έκλαιγα κάθε βράδυ..με έκαναν να φτάσω σε σημείο να έχω τύψεις που είμαι έγκυος..Τα νεύρα μου είχαν κλονιστεί τόσο άσχημα,κάθε μέρα μαλώναμε με τον άντρα μου..Ξεσπούσα επάνω του λέγοντας του πως δεν έχει σταθερή δουλειά,πως θα μεγαλώσουμε τα παιδάκια μας?!Και πνιγόμουν τόσο πολύ,επηρεάστηκα πολύ άσχημα και ένιωθα πως χάνω τις ελπίδες μου,πως δεν ήμουν καλή μαμά…

Έφτανε μέρα που δεν είχα χρήματα ούτε για το γάλα του παιδιού μου,δεν ήθελα να ζητάω από τους γονείς μας όμως στο τέλος εκεί κατέληγα!Αναρωτιόμουν και έλεγα γιατί τόσο χάλια όλα?τόσο μιζέρια?τόσο κακία?τόσος πόνος?Φτάνει έλεγα δεν αντέχω άλλο να ζω έτσι,σε ένα κράτος που βοηθάει ελάχιστα,σε ένα κράτος που το ίδιο έφτασε σε σημείο να διώχνει τις νέες γενιές…

Ώσπου μια μέρα (7μιση μηνών τότε) τον πήρε τηλέφωνο ένας θείος του που ζει με τον γιο του στην Γερμανία και του είπε ‘’ελα εδώ υπάρχει δουλειά που μπορώ να σε βάλω,θα μείνεις μαζί μας μέχρι να μαζέψεις χρήματα και να πας σε δικό σου σπίτι!’’Μολις μου το είπε ο άντρας μου,δεν ήξερα αν πρέπει να χαρώ ή να κλάψω..Ένιωθα μέσα μου ανάμεικτα συναισθήματα (Να σημειώσω ότι ο άντρας μου έζησε 8 χρόνια Γερμανία παλιότερα με την οικογένεια του και είχε γυρίσει Ελλάδα για να πάει φαντάρος στην συνέχεια έμεινε και γύρισαν και οι δικοί του, το μετάνιωσαν βέβαια) του είπα ναι εννοείτε..Να φύγουμε και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αξιοπρέπεια…Κοντευε ο καιρός για να φύγει,μόνος του στην αρχή και μετά εγώ και τα μωράκια μας. 

Τελικά γέννησα το δεύτερο παιδάκι μας και μετα έφυγε.Δεν ξεχνιέται με τίποτα εκείνη η ημέρα…. 

Τόσο κλάμα και πνίξιμο δεν έχω ξανανιώσει.Να με σφίγγει τόσο δυνατά στην αγκαλιά του και να μου λέει πως φεύγει για να μου αποδείξει πως θα γίνουμε μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια..Μια οικογένεια που θα έχει σωστή αξιοπρέπεια για να μεγαλώσει τα παιδιά της.Φεύγοντας μου είχε πει πως δεν θα με απογοητεύσει..Έφυγε αφήνοντας με πίσω με ένα 21 μηνών κοριτσάκι που κάθε μέρα τον έψαχνε κι ένα μόλις 17 ημερών επίσης κοριτσάκι.. Σε ένα μήνα υποτίθεται θα πηγαίναμε και εμείς κοντά του.Αλλά πέρασε ο ένας μήνας…Πέρασε και ο δεύτερος…και στους δυόμιση μήνες με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει σου έκλεισα εισιτήριο..Έρχεσαι 15 Δεκεμβρίου..Κόλλησα για λίγο..Έρχομαι?Ερχόμαστε εννοείς?!! Όχι μου λέει ..Μόνο εσύ..!ΣΟΚ!!

 Δεν γινόταν να ανέβω με τα μωρά διότι έπρεπε να πάω να τακτοποιήσω το σπίτι που μόλις είχε νοικιάσει ο άντρας μου και δεν γινόταν με τα παιδάκια μας μαζί να το κάνουμε αυτό..Κ έτσι έπρεπε και εγώ να αποχωρηστώ για λίγο τα ζουζουνάκια μου… Ευτυχώς αυτό το λίγο ήταν 47 ημέρες..και τσουπ… η οικογένειά μας ενώθηκε και πάλι(47 θλιβερές μέρες θα έλεγα)..

 Δε το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή που φύγαμε οικογενειακώς από την πατρίδα μας..Δεν την κατηγορώ άμεσα αλλά έμμεσα δεν έκανε και κάτι για να μας κρατήσει!!Είμαι 18 μήνες σχεδόν στην Γερμανία και την έχω αγαπήσει.Έχω προσαρμοστεί αρκετά θα έλεγα. Δεν με χαλάει που δεν  ήξερα την γλώσσα,την μαθαίνω..Ήδη συννενοούμαι έστω κουτσά στραβά..

Δεν με χαλάει ο καιρός,τον συνήθισα..Δεν με χαλάνε οι

Γερμανοί..άνθρωποι είναι και αυτοί , όμως με χαλάει η μιζέρια,η κακία του κόσμου και οι άνθρωποι που λένε για εμάς που φύγαμε για ένα καλύτερο αύριο..Που μας λένε δειλούς!Ε όχι αυτό δεν το δέχομαι..Έχω θάρρος και πίστη.Δεν απαρνήθηκα την πατρίδα μου απλά έφυγα για ένα καλύτερο αύριο..το δικό μου αύριο..Την αγαπώ την Ελλάδα επειδή είμαι Ελληνίδα αλλά τώρα πια μόνο για τις διακοπές μας και αν!!!  

Τέλος θέλω να πω ευχαριστώ τον θείο του άντρα μου και τον γιο του που μας βοήθησαν πολύ για να έρθουμε Γερμανία,ευχαριστώ τα πεθερικά μου και τους γονείς μου που στάθηκαν και στέκοντε δίπλα μας σε κάθε επιλογή μας, ευχαριστώ και τα αδέρφια μου και τα αδέρφια του άντρα μου και τέλος να ευχαριστήσω τον άνθρωπό μου που παρόλο που του έριχνα φταίξιμο και ευθύνες εκείνος δεν μου κράτησε κακία..Ήταν και είναι δίπλα μου στις κακές και καλές στιγμές της παλιάς και καινούριας μας ζωής…Μπροστά μου δε ξέρω τι θα βρω..μα πίσω δεν γυρίζω!!!

 ΚΑΛΕΣ Κ ΓΛΥΚΙΕΣ ΜΟΥ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΜΟΥ...

                                                                                                                           ΣΑΣ ΦΙΛΩ..ΚΙΚΗ